суббота, 16 августа 2014 г.

Նկար

Ես ի՞նչ վրձինով, ի՞նչ թղթի վրա դեմքդ պատկերեմ,
Ի՞նչ գույն տամ հոգուդ ու զգացումներդ ի՞նչ գույն նկարեմ,
Ինչպե՞ս ընդգծեմ հույզերդ բոլոր,ո՞նց Էությունդ ես թղթին հանձնեմ,
Ասա ինձ ինչպես ու ինչ գույներով ես քեզ նկարեմ:

Մազիդ փոխարեն ավազահատիկ ու աչքերիդ տեղ երկինք կգծեմ,
Իսկ շուրթերդ ես կրակին կտամ, այտերիդ վրա քամի կփչեմ,
Հողից կկերտեմ մարմինդ ես մերկ ու հետո լուսնի շղարշ կհագցնեմ,
Երկնի աստղերից քեզ շքեղ գոտի ու արևից էլ ժպիտ կհյուսեմ:

Ես քո նկարը իմ աչքերի մեջ ու մտքիս ամեն ծալքին կդաջեմ,
Կկախեմ պատին ես իմ սենյակի, որ քո պատկերը սրտիս մեջ պահեմ,
Ես քո նկարը դաշտի թիթեռով ու ծաղկի թերթով պիտի նկարեմ,
Որ սենյակիս մեջ ես քո պատկերի վառ բույրը առնեմ:

Սիրով թաթախված մատներով պիտի ես քեզ նկարեմ,
Որ ձեռքերիս մեջ ու մատներիս տակ քո նուրբ ու խոնավ մաշկը շոշափեմ,
Ու պիտի շնչեմ նկարիդ հոտը, ու քո կարոտը նկարից առնեմ,
Պարզապես ասա թե ինչ գույներով ու որ վրձինով հոգիդ նկարեմ….

четверг, 14 августа 2014 г.

Մայրիկիս



Թե մաշվել են ձեռքերդ, ինձ գրկելուց են մաշվել,

Ինձ շոյելուց են մաշվել նուրբ ու ջերմ ձեռքերդ,
Թե թրջվել են աչքերս, քո աչքերով են լացել,
Քո աչերից են թափվել արտասուքներս:

Թե ջարդվել է հոգիս, քեզ ջարդելով է ջարդվել,
Բայց իմ վերքերն ես մաքրել` թողած ցավերդ:
Թե անքուն եմ եղել, ինձ քուն տվողն ես դարձել,
Ու այդ քնով եմ հաղթել չար գիշերներս:

Թե կորցրել ես դու քեզ, ինձ փնտրելիս ես կորցրել,
Ինձ գտնելով ես գտել երազանքներդ,
Թե զատվել եմ քեզնից, աշխարհից եմ զատվել,
Արցունքն աչքիդ ջարդել ես փակած դռներս:

Թե հոգնել եմ հաճախ, քո ուսերին ես վերցրել,
Ու իմ բեռից են ծռվել արևածին ուսերդ,
Թե մոլորվել եմ մթում, ինձ քո արևն ես տվել,
Քեզ անարև են թողել տխրություններս:

Թե մաշվել են ձեռքերդ, ինձ գրկելուց են մաշվել, 
Ինձ շոյելուց են մաշվել նուրբ ու ջերմ ձեռքերդ,
Թե թրջվել են աչքերս, քո աչքերով են լացել,
Քո աչերից են թափվել արտասուքներս: 



среда, 13 августа 2014 г.

Աչքերի կապույտ խորքում

                            
Ես մտածում եմ… երբեմն երկար մտածելուց էլ միտքդ է ցավում,
Բայց մտքիս հոսքին դադար չեմ տալիս, չեմ կարողանում,
Շատ մարդիկ գուցե ինձ ճանաչում են, բայց չեն հասկանում,
Շատերն էլ գուցե ինձ ընկերակցում, բայց… չեն ճանաչում :

Ինձ գիտի միայն օդը սենյակիս, գրիչը ձեռքիս ու թուղթը գրքիս,
Ինձ ճանաչում է վերից ինձ նայող նկարը պատիս, մութը գիշերիս,
Ինձ գիտի միայն աշխարհն արարող Աստվածը անձիս,
Ու այն աղջիկը, որ հայլու միջից երկար նայում է, բայց ձայն չի տալիս:

Ինձ մի ՛ վերլուծեք, իմ հոգու գիրքը անսկիզբ ու անծայր մտքի կծիկ է,
Հեռու մնացեք, ինձնից դուրս հորդող ալեկոծ քամին խենթ արհավիրք է,
Բայց մի ՛ վանեք ինձ , չէ որ բռնկուն, բայց միևնույն է չար չէ իմ միտքը,
Ինձ պահ տվեցեք ու փորձեք գտնել, երբ որ կբացվի հույսի տանիքը:

Ես խոսքեր ունեմ, որոնք պահված են հոգուս անկյունում` ցավ ու կսկիծ է,
Ես երգեր ունեմ, որոնք այդպես էլ ոչ ոք չի լսում` բերկրանք ու խինդ է,
Բայց բառեր էլ կան` լուռ հառաչանքով երգ ու խոսք դառնում, լցնում են տողը,
Ու մի կողմ քաշում այնքան խնամքով իմ հոգին ծածկող աներև քողը:

Ինչքան էլ փորձեմ, բառս տողի մեջ ճիշտ տեղ չի գտնում,
 Անձս ուրիշին լիովին բանալ մեկ է չի ստացվում,
Ու միևնույն է,  ինչքան էլ հոգուս էջերը թերթեք, հերիք չի լինում,
Ու չեք կռահի` ինչ է կատարվում ժպտուն աչքերի այս կապույտ խորքում…


вторник, 5 августа 2014 г.

Հայաստան

Թող որ շնչեմ քեզ, Հայաստա՛ն,
Ու քեզ հոգուս աղոթքը տամ,
Քեզնով վառվեմ թող, Հայաստա՛ն,
Ու մոխիրն իմ քամուն քո տամ:

Թող երգեմ քեզ, ի՛մ Հայաստան,
Ու երգիս մեջ քո ծափը զգամ,
Կանգնեմ քո մեջ ես, Հայաստա՛ն,
Ու ոտքիս տակ սուրբ հողդ զգամ:

Եվ թող սիրեմ քեզ, Հայաստա՛ն,
Որ կրծքիս տակ բաբախդ զգամ,
Եվ թե լքեմ քեզ, Հայաստա՛ն,
Թող որ նորից քո գիրկը գամ:

понедельник, 4 августа 2014 г.

Պարող կոշիկները

Զգուշացեք, դռները փակվում են, հաջորդ կայարանը…….
Կարևոր չէ, թե որն է հաջորդ կայարանը, կարևորն այն է, որ դռներն արդեն փակվել են, ու ես սլանում եմ գնացքի հետ մեկտեղ դեպի այնտեղ, ուր ես չկամ…
Գնացքի այս փոքրիկ խցում հինգ րոպեանոց կյանք է պահված, հինգ րոպե, մինչ կհասնես մյուս կանգառին ու կփոխվեն մարդիկ, և կսկսվի նոր հինգ րոպեանոց կյանք… Ու այսպես շարունակ, այսպես անվերջ… հինգ րոպեանոց կյանք` խտացրած փոքրիկ խցում, հայացքներից սեղմված օդում, պարապությունից քարացած գնացքում:
Ես չգիտեմ, թե որն է իմ կանգառը, ես այլևս սպառել եմ իմ կանգառները: Ականջ ցավեցնող ձայն, գնացքի քմահաճ շարժմանը ինքնաթող եղած մարմիններ ու օրվա քայլքից հոգնած կոշիկներ…
Ես հերթով հայացքս սահեցնում եմ իրար հաջորդող կոշիկների վրայով: Դրանք այնքան տարբեր են, տարբեր, ինչպես այն մարդիկ, ովքեր կրում են դրանք… զննում եմ կոշիկները ու փորձում կռահել, թե ինչպիսին են դրանց տերերը, երբ հանկարծ զույգ շագանակագույն, տեղ-տեղ ճաքճքված ու փոշոտ կոշիկներ գողանում են ուշադրությունս: Դրանք ժամանակ առ ժամանակ շարժվում են աջ ու ձախ, հետո վերև ու ներքև կարծես փորձում են որևէ մեղեդի նվագել: Մի զույգ պարող կոշիկներ… փոշոտված կոշիկներ….
Ու ես մտքիս թղթերի վրա գծում եմ պարող կոշիկների տիրոջը` յոթանասունի շեմը հատած տղամարդ` ճեփ-ճերմակ մազերով, կյանքի հոգսերի բեռի տակ ծալծլված ձեռքերով, հազար ու մի պատմություն թաքցնող կնճիռներով, բավականին նվաղ կազմվածքով, բայց խորը ու բազմիմաստ ժպիտով`կախված ծերությունից թրթռացող շուրթերից, իսկ ձեռքին մի տոպրակ`լցված աշխատանքային գործիքներով…
Ես պատկերացնում եմ, թե նա ինչպես է պարող կոշիկներին համահունչ տարուբերում ձյունածածկ գլուխը`մասնակից դառնալով կոշիկների խրախճանքին: Յուրաքանչյուր շարժման հետ մաշված կոշիկների կրունկները բախվում են գնացքի դեղին հատակին ու ճռճռալով նորից վեր բարձրանում: Դրանք մի հանճարեղ երաժշտություն են նվագում, որն ասես ավելի բարձր է հնչում, քան գնացքն ինքը… ես լսում եմ այդ երաժշտությունը ու նույնիսկ պատրաստվում եմ ինձ պարընկեր դարձնել նրան, երբ հանկարծ կոշիկները հերթական զարկը կատարելիս սառում են օդում ու մի պահ քարացած կանգ առնում, այնուհետև կարծես պարային շրջանն ավարտելով` հանդարտ իջնում են գետնին` այս անգամ առանց երաժշտության…
Ես հետևում եմ, թե ինչպես են դրանք առանց շտապելու գնում դեպի գնացքի բացվող դռները ու ինչպես են դուրս գալիս` անջատելով գնացքի երաժշտությունը…
Ես բարձրացնում եմ հայացքս… պարող կոշիկներն այլևս չկան, իսկ ես այդպես էլ չտեսա պարող կոշիկների տիրոջը… Ու նորից այս ականջ ցավեցնող ձայնը, որը ինձ ստիպում է նորից հայացքով թափառել կողք-կողքի շարված կոշիկների վրայով… ես փնտրում եմ թեկուզ մաշված, բայց պարող կոշիկներ…
Իրար հաջորդող կոկիկ ու մաքուր կոշիկներ` անշարժ ու միապաղաղ, ու ոչ մի պարող կոշիկ… ուրեմն, սա իմ կանգառն է…ուրեմն ժամանակն է իջնել գնացքից…

Քո նմանները

Ու՞ր, ու՞ր ես վազում, ես քո ետևից հասնել չգիտեմ,
Դու քամու Թևին նստած սուրում ես, քո նմանները մեծ թևեր ունեն,
Իսկ ես փոշեհատիկի սլացքի նման մի պահ վեր կելնեմ,
Ու հետո նորից , երբ հողմը մարի գետնին վայր կիջնեմ:

Ես քո ետևից հասնել չեմ կարող, ես թևեր չունեմ,
Ու երբ որ նորից թռիչքի ելնես, ես քեզ կկորցնեմ,
Կկորցնեմ հավետ ու էլ երևի երբեք չգտնեմ,
Քո նմանները տուն ունեն, սակայն տան հասցեդ չունեմ:

Ես քո ետևից վազել չեմ կարող, այդքան շունչ չունեմ,
Ես գետնին կանգնած երկնի թռիչքիդ լուռ կհետևեմ,
Երբ հորիզոնում պատկերդ տեսնեմ, հույսս կմարեմ,
Ու կհեռանամ, ես քո սլացքին դժվար խանգարեմ:

Ու՞ր, ուր ես վազում, ես քո ետևից հասնել չգիտեմ,
Դու քամու թևին նստած սուրում ես, քո նմանները մեծ թևեր ունեն…

Նամակ


Ես գրում եմ քեզ հոգնած մատներով, տխրությունից փոշոտված ու կարոտից ջարդված մատներով, ես սիրում եմ գրել քեզ… ես սիրում եմ գրել….քեզ…ես սիրում եմ… Գրելու այնքան բան կա, սիրելիս, բայց ամեն թուղթ չէ, որ ընդունում է գրչիս թանաքը, իսկ ես այնքան միտք ունեմ քեզ փոխանցելու: Ես հիմա մենակ եմ, ես խրված եմ չար դատարկության մեջ, դարձել եմ ժամանակի բանտարկյալը ու միայնակ կանգնած եմ կյանքի նեղ ու մռայր միջանցքում… ես չգիտեմ այստեղից դուրս գալու ճանապարհը, ես օգնություն եմ կանչում, բայց դու չես լսում իմ խեղճ ճիչերը… դու չկաս այստեղ, քեզնից զրկված է մութ խավարը, դու այնտեղ ես ուր բոլորն են, այնտեղ ուր արև է ու տաք, այնտեղ ուր ես չկամ… Ես քեզ ամբողջովին շնչեցի ներս, որպեսզի չկորցնեմ, բայց շնչելուց հետո հարկավոր էր արտաշնչել, ու դու դուրս հորդեցիր ու ցրվեցիր սենյակովս մեկ, դու խառնվեցիր օդի հետ ու քեզ շատերը շնչեցին, իսկ ես կորցրի քեզ աշխարհի օդում… դա երեկ էր… Իսկ Ես վառել եմ ‘երեկը’ բուխարու մեջ, որպեսզի տաքանամ: Երեկ քո օդը փոթորկեց ու քանդեց ամենը, իսկ այսօրը նոր է, բայց նորի մեջ դու չկաս, չկաս անգամ օդում, իսկ ես այնքան քեզ շնչելու կարիքն եմ զգում, ես քո մարմնի սովն ունեմ տաքությունից ուռչող երակներիս մեջ, ես այլևս չեմ կարող կռվել ներսիցս թափվող կարոտության հետ… Ես գրում եմ քեզ խոնավությունից ծանրացած աչքերով… օգնիր ինձ, ես կրկին կորցրեցի քեզ, ես կրկին ցավեցրի ինձ, ու չկա մեկը, որին մեղադրեմ, օգնիր, ես կրկին արեցի դա… եկ իմ ետևից, փնտրիր ինձ, գտիր… ես քո կարիքն ունեմ… Ազատիր ինձ քեզնից հեռու լինելու չար պատժից, կարդա նամակս, կարդա ինձ ու մի կողմ դիր աշխարհն իր ունայնությամբ, շտապիր ինձ մոտ, գտիր ինձ: Ես կորցրի քեզ խելագար ամբոխի մեջ ու քեզ փնտրելու փոխարեն փախա խելագար աշխարհից, իսկ վերադարձին քեզ այտեղ այլևս չգտա: Դու դարձար բոլորինը, իսկ ես կորցրի ճանապարհը, որը տանում է դեպի լույսը, ես խորտակվեցի քեզ կուլ տված աշխարհի մեջ, բայց հայտնվեցի դատարկության գրկում… Ես միշտ գրում եմ քեզ… ես սիրում եմ պատկերացնել, թե ինչպես ես կարդում մաշված նամակներս, ինչպես ես խնամքով ծալում նամակն ու պահում դարակում`մյուս հազար նամակներիս հետ, ես սիրում եմ պատկերացնել, թե ինչպես ես վազում ինձ օգնության, ինչպես ես շտապում փրկել ինձ ու ներել, որ կորցրել եմ քեզ անփութորեն, ինչպես ես օղակում ինձ քո ուժեղ ու սիրող ձեռքերով: Ես սիրում եմ պատկերացնել, թե ինչպես ես լքում մյուսներին ու վազում իմ ետևից, ինչպես ես կարոտում ու ինչպես ես ամեն գիշեր քնելուց առաջ կարդում նամակներս… Այո, ես սիրում եմ պատկերացնել…… միայն պատկերացնել… ու հենց դա է պատճառը, որ ես այդպես ել չեմ ուղարկում իմ գրած նամակները, ես պատկերացնում եմ, որ դու դրանք կարդում ես ու շտապում ինձ ազատելու ու դու ճանապարհին ես, ուղղակի փոքր-ինչ ուշանում ես… Պարզապես ես համարձակություն չունեմ ուղարկելու քեզ իմ հազարավոր նամակները ու քեզնից ստանալու դատարկ լռություն ու հասկանալու, որ դու այդպես էլ ինձ չես ների ու երբեք էլ չես փնտրի ինձ… Ես սիրում եմ գրել քեզ… ես սիրում եմ… քեզ… պատկերացնել…

Հոգիս

Բաց թող ինձ անծայր օվկիանոսի մեջ ու պարզ կտեսնես,
Թե Ինչպես  հոգիս վարժ լող է տալիս ու կորչում անտես,
Կորցրու ինձ կանաչ անտառների մեջ ու կհամոզվես,
Ինչպես է հոգիս ծառից ծառ ցատկում, մոլորեցնում քեզ:

Թող ինձ բոցկլտան կրակների մեջ ու կնկատես,
Թե ինչպես հոգիս խենթ պար է բռնում տաք խարույկի պես,
Մարմինս հանձնիր հողմին խելահեղ ու դու կտեսնես,
Թե ինչպես հոգիս քմծիծաղ տալով փաթաթվում է քեզ:

Պատանդ հանձնիր ինձ փոթորկոտ քամուն ու կհետևես,
Թե ինչպես հոգիս թևանցուկ նրան շրջանցում է քեզ,
Ու միևնույն է ինչ փորձության էլ մարմինս մատնես,

Իմ անսանձ հոգին մարմնիս հակառակ հաղթելու է քեզ:

Դու սպասիր


Սպասիր, որ մի օր հինգերորդ հարկում կվառվի լույսը հանգած սենյակի,
Ու երազներդ`հավերժ քուն մտած, թափ կտան փոշին իրենց վրայի:
Սպասիր, որ մի օր զույգ թախծոտ աչքեր մութը ծակելով կգան քեզ այցի
Ու քո մատների շոշափը զգալով` լուռ կմատնվեն մենավոր լացի:

Դու սպասիր, կարծես ոչինչ չի փոխվել ու չի կանգառել անիվը կյանքի,
Ու մեր ամբողջը դեռ չի մասնատվել ու չի բաժանվել այն երկու մասի,
Սպասիր, որ մի օր հույսի արևը շաղ կտա վրադ լույսն այս աշխարհի,
Ու մոխիրներից մազապուրծ մի բոց քո տխրությունը իր մեջ կվառի:

Սպասիր, որ մի օր`թեկուզ ուշացած, բայց կարոտությամբ դուռդ կթակի
Ու կազատի քեզ չար մենությունից շունչդ տենչացող անսանձ մի հոգի:
Սպասիր և գուցե օրերից մի օր անձրևը վրադ բարություն լացի,
Ու բարությունից ճաքած մայթերին երկինքը քո դեմ իր ճամփան բացի:


Լռության Երգը

Ես հրավիրված էի մասնակցելու բարձրախավ խնջույքի, որը բարձրախավ էր իր ամեն ինչով` բարձրախավ մարդիկ, բարձրախավ շողոքորթություն, բարձրախավ ձանձրույթ… ես պտտվում էի հսկայական տան շքեղ սրահներով` անցնելով մի սեղանից մյուսը, փոխելով գինով լի տասնյակ բաժակներ` դրանց վրա թողնելով արբած շուրթերիս հետքը: Չորս կողմս փայլփլուն հագուստներով կանայք էին, որոնք կարծես իրենց վրա շաղ էին տվել աշխարհի ողջ փայլերը, ու նրանց դեմքին

իջած դժգոհունակ արտահայտությունից դատելով` դա դեռ հեռու էր բավական լինելուց: Իսկ այդ պսպղուն տիկնանց անընդմեջ ընկերակցում էին ոչ պակաս պսպղուն տղամարդիկ ու թեև նրանց հետ համեմատած իմ կոշիկները չունեին նույն փայլը ու տաբատս էլ հասցրել էր մարել իր օրերի քանակը, իմ տղամարդկային հպարտությունը, որով ես շատ անգամներ պարծենում եմ, ինձ չէր թողնում գլուխս կախել: Ես երեկույթի միակ տղամարդն էի, ով համարձակվել էր ներկայանալ առանց ոսկեզօծ ընկերակցուհու ու երևի դա էր պատճառը, որ ինձ ոչ մեկ չէր նկատում ու դա թույլ էր տալիս ինձ մանրամասնորեն զննել երեկոյի բոլոր ներկաներին:
Մի շաբաթ առաջ էր, երբ ծանոթներիցս մեկը ինձ առաջարկեց մասնակցել այս խնջույքին, ու համաձայնվելուս պատճառը ամենևին քաղաքավարությունս չէր, պարզապես ես երբեք չեմ հրաժարվում մի քանի բաժակ անվճար գինուց` հատկապես, երբ այն համեմված է կանացի պճնամոլ ներկայությամբ… տղամարդկային անկառավարելի բնազդ…
Առանձնատունն իսկապես շքեղ էր. Պատերին անծանոթ նկարչի գործեր էին կախված, բայց դրանք այնքան գեղեցիկ էին, որ ես պատրաստ էի անգամ վերջին շիշ գինիս էլ զոհաբերել դրանց տեր դառնալու համար: Հատակին` ամբողջ հյուրասենյակի երկայնքով, թավշյա ծաղկազարդ գորգ էր փռված, որն այնքան վեհ տեսք ուներ, որ վրայով անցնելիս ու այն ոտքերի տակ առնելուց հետո, մի քանի րոպե դեռ լցված էիր մնում մեղքի ծանր զգացումով: Հյուրասենյակի հենց կենտրոնում` բարձր առաստաղի մեջտեղից թագուհու նման կախված էր հսկայական շլացուցիչ ջահը, որը իր վրա արտացոլելով պսպսղուն կանանց փայլը` կայծկլտում էր օդում:
Միգուցե գինին հասցրել էր իր գործն անել ու դա էր պատճառը, բայց այս տան ամեն մի անկյունը հեքիաթային ու աչք շոյող գեղեցկություն ուներ ու թեև ներսում անխղճորեն տիրում էր քծնանքն ու շողոքորթությունը, միևնույն է, դա ի զորու չէր փակել իմ տեսողությունը այս կախարդանքի նկատմամբ:
Ես հմայված էի այս թովչանքով, երբ ինձ սթափեցրեց տան տիրոջ խռպոտ ձայնը, որը բոլորին հրավիրում էր տեղափոխվել ոչ պակաս շքեղ ճաշասենյակ` համտեսելու օրվա տաք ուտեստը: Ու քանի որ մի քանի բաժակ գինին արդեն հասցրել էր լցնել ստամոքսիս դատարկությունը, ես որոշեցի սողոսկել տան այն անկյունները, որտեղ հյուրեր չկային:
Նեղ ու երկար միջանցքը բոլորովին դատարկ էր, միջանցքով մեկ փռված էր երկար կարմիր գորգը, որը տանում էր դեպի տան ամայի ու չբնակեցված սենյակները: Ես յուրաքանչյուր ծակ ու ծուկ մանրակրկիտ ուսումնասիրելուց հետո նկատեցի, որ միջացքն արդեն վաղուց ավարտվել էր ու ես չգիտեմ թե ինչպես հայտվել էի տան ձախ թևում` հյուրերին թողնելով տան աջակողմյան հատվածում: Իսկ այ ինչպես վերադառնալ հյուրերի մոտ ինձ համար մութ էր մնում, քանի որ չկա ավելի հեշտ բան, քան մոլորվել անծանոթ տան հսկայական սրահներում:
Իմ անփութության հանդեպ զայրույթից կոկորդս սկսեց ուժգին սեղմվել ու խմելու խիստ ծարավ զգացի: Բարկությունից քրտինք կուտակած ձեռքերով սկսեցի պատահականության կարգով բացել հանդիպող բոլոր դռները, բայց հյուրերին գտնելու փոխարեն ես դեմ էի առնում դատարկությունից արձագանքող սենյակների: Իմ անարդյունք փորձերից հոգնած` ծանրացած մարմնով փռվեցի գետնին, որպեսզի փոքր-ինչ շունչ քաշեմ:
Երևի հինգ րոպե էլ չէր անցել, մինչ ես շունչս տեղը կգցեի, երբ ականջիս հասան երաժշտության խուլ ելևէջներ: Դրանք այնքան հեռվից էին գալիս, որ թվում էր, թե իրական չէն, այլ իմ հոգնած երևակայության արդյունքը: Ես ինքս ինձ համոզեցի ոտքի կանգնել ու ականջներս սրեցի` որսալու երաժշտության ուղղությունը: Երևի տասն անգամ փոխեցի ճանապարհս ու տասն անգամ նույն տեղը վերադարձա, մինչև վերջապես սկսեցի հստակ լսել կախարդական նոտաները: Մի քանի րոպե տանջալից մտորումներից հետո վերջապես մտաբերեցի ծանոթ ելևէջները` <<Լուսնի Սոնատն>> էր:
Ձեռքս դանդաղ մոտեցնելով բռնակին` հնարավորինս անձայն ու աննկատ բաց արեցի դուռը: Սա երևի տան ամենամեծ սենյակն էր և զուրկ էր կահավորանքից, պատուհաններն ամբողջովին բաց էին, իսկ բաց պատուհաններից ագահորեն ներս էր թափվում զովացնող քամին` աջ ու ձախ պարացնելով պատուհաններից կախված կաթնագույն վարագույրները: Վիթխարի սենյակի հենց մեջտեղում դրված էր տեղ-տեղ գունաթափ սև դաշնամուրը, իսկ դրա առջև` մեջքով դեպի ինձ, նստած էր մի լայնաթիկունք սևազգեստ տղամարդ: Ես ոտքերիս ծայրերի վրա առաջ շարժվեցի դեպի դաշնամուրն իրեն ենթարկող տղամարդը` ամեն կերպ փորձելով զսպել հատակի ձայնը, որը ճռճռում էր ոտքերիս տակ:
Նրա կիսաճաղատ գլուխը շողում էր արևի լույսից ու կիսախոնարհ վիճակում էր, իսկ աչքերը`փակ: Նա ինձ անկասկած չէր նկատել: Նա կտրված էր իրականությունից ու <<Լուսնի Սոնատը>> տարել էր նրան դեպի տիեզերքի անսահմանություն, որտեղ նա լող էր տալիս աստղերի մեջ: Նրա մատները սահում էին սպիտակ ու սև ստեղների վրայով` կարծես շոյելով ու գրկելով դրանց: Երաժշտության թախիծը կանգնեցրել էր սենյակի օդը, թախիծ, որը այս թիկնեղ տղամարդու հոգու արձագանքն էր, որն ուզում էր վերջապես ազատ արձակվել իր բանտախցից, թախիծ, որ բողոքում էր, թախիծ, որ կարիք ուներ լսելի լինելու:
Նրա հոգին վազում էր ստեղների վրայով, ու այդ ստեղները տնքում էին, իսկ նոտաները լալիս նրա մատների տակ: Երաժշտությունը թախծում էր նրա հետ միասին: հաջորդ րոպեների ընթացքում ես նույնպես փակել էի աչքերս ու մատնվել թովիչ երաժշտության կախարդանքին: Նոտաները, այնուհետև, իրենց բողոքն ու ցավն արտահայտելով փնջվեցին ու վերջապես մարեցին օդում: Ես առանց հասկանալու կատարվելիքը սկսեցի խենթի նման ծափահարել, ես պատրաստ էի գրկել նրան ամուր ու կիսել նրա հետ իր ցավը, բայց ի զարմանս ինձ տղամարդը ոչ մի կերպ չարձագանքեց իմ ոգեշունչ ծափերին: Նա չէր լսում իմ ծափերը, նա ոչինչ չէր լսում…Ավելին` նա երբևէ ոչինչ չէր լսել ու չէր էլ կարող… Այս տղամարդը, ում մատների տակ երգում էր դաշնամուրը, չէր կարող լսել այդ երգը: Ես երկար ժամանակ շփոթության մատնված կանգնած մնացի նրա ետևում` հիշելով, թե նա ինչպես էր զգում ու ինչպես էր ապրում այն, ինչն ինձ համար հանճարեղ երաժշտություն էր, իսկ նրա համար` լռություն…
Ու ես հասկացա, որ այս տղամարդն ավելի լավ էր լսում քան մենք բոլորս, նա լսում էր անգամ անլսելին, նա զգում էր ու լսում էր լռությունը, իսկ նրա լռությունը երգում էր…
Ես` այս աշխարհից վերացած, նույն աննկատությամբ ու անձայն քայլերով դուրս եկա սենյակից, կրկին զսպելով հատակի ճռճռոցը` կարծես մոռանալով, որ լռությունը լսող մարդը ճռճռոց չի լսում…

Առանց հասկանալու հայտնվեցի հյուրասենյակում, մոլորված մտքերով գլորվեցի պսպղուն ամբոխի մեջ ու լող տվեցի ոսկյա կանանց ու տղամարդկանց միջով: Ես կրկին գտնվում էի քծնանքի ու շողոքորթությունների որջում, ինձ նորից շրջապատում էին փայլն ու գինին, բայց այս անգամ գլխիս ու հոգուս մեջ անընդմեջ հնչում էր լռության երգը…


Прослушать или скачать The Moonlight Sonata бесплатно на Простоплеер